Herinneren

Herinneren is iets raars. We hebben een reis gemaakt en die was prachtig. Het weer was fijn en we logeerden in bijzondere oude stadjes, met barokke kerken, met marmer geplaveide straatjes, haventjes … Regelmatig konden we ’s avonds buiten eten. Goede herinneringen. In ons hoofd een mooi verhaal.

Aan het begin van de terugreis, op de luchthaven, zagen we een daar in de regio gemaakte paradijselijke foto. Een foto van geploegde rode aarde met een klein witstenen huisje, erachter de blauwe zee. Op de voorgrond twee vrolijke fietsers.
Een sprookje!  Want,
wat er niet op de foto stond, was de drukke weg naast het fietspad. En het vuilnis in de berm. Er was selectief gekeken en gefotografeerd, op zoek naar het aantrekkelijkste beeld. Ik kreeg het gevoel dat ik wat werd bedot, want ook wij hadden daar gefietst en hadden het ‘totaal-beeld’ nog voor ogen.
Maar echt vreemd is het niet. Het gaat mij zo ook met herinneringen. Ik herinner selectief. Ik herinner de bijzondere dingen, de mooie dingen… Het verhaal in mijn hoofd wordt, hoe groter de afstand, steeds mooier. Terwijl, als ik nauwkeuriger terugdenk, weet dat niet alle  momenten paradijselijk waren. Soms was het landschap te veel aangetast, of was het verkeer vervelend. Soms duurde het te lang voordat we konden eten …
Maar je herinnert niet elke minuut. De schaar gaat er in. Al die mindere momenten worden weggeknipt. Het mooie blijft.
Ook de foto’s, hét hulpmiddel om te herinneren, versterken het mooie verhaal. Want ik fotografeer, net als de reclamefotograaf van de luchthaven, ook selectief.  Dat wat stoort probeer ik buiten beeld te houden.
Is het erg?  Nee, ook al voelde ik me op de luchthaven wat bedot; ik vind het niet erg. Ik probeer me te richten op dat wat mooi of de moeite waard is en ik ben me er van bewust dat voor mooie ervaringen, een mooi verhaal, soms wat afzien niet te vermijden is. Maar het lelijke en dat afzien mag je vergeten.